ചക്ക പറഞ്ഞ ജീവിതം 1 ഇവിടെ വായിക്കാം
വസായ് വരെയും അവളുടെ ഫോണ്‍ കോളിനെക്കുറിച്ചാണ് ചിന്തിച്ചത്. എന്തു പറയാനായി രിക്കും അവള്‍ വിളിച്ചത് ? അവള്‍ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ കൊടുക്കേണ്ടിയിരു ന്നില്ല. മുംബയില് വന്നിട്ട് ആദ്യമായിട്ട് ഒരാള്‍ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ കൊടുത്തതാ ണ്. അതിപ്പോള്‍ ഒരു കുരിശായി മാറുകയാണന്ന് തോന്നുന്നു. ഇനിയും കൂടുതല്‍ പണം ആവിശ്യപ്പെടാനായിരിക്കുമോ അവള്‍ വിളിക്കുന്നത് ? വസായില്‍ ട്രയിന്‍ ഇറങ്ങി ബസ്‌സ്റ്റാ ന്‍ഡിലൂടെ ഇറങ്ങി വസായ് മുന്‍‌സിപ്പാലിറ്റിയുടെ മുന്നിലെത്തി. റോഡിന്റെ എതിര്‍വശത്ത് ധാന്യങ്ങള്‍ വറുത്ത് വില്‍ക്കുന്ന കടയുടെ മുന്നില്‍ ഇന്ന് അസാധാരണമായ ആള്‍ക്കൂട്ടം ഉണ്ട് . ആളുകള്‍ വറുത്ത കടല വാങ്ങി പ്രാവുകള്‍ക്ക് ഇട്ടുകൊടുക്കുന്നു. ഓരോ നാട്ടിലേയും ആചാരങ്ങള്‍!!. അസാധാരണമായ ആള്‍ക്കൂട്ടം എന്താണന്ന് അന്വേഷിച്ച് ചെന്നപ്പോള്‍ ആണ് പ്രാവുകള്‍ക്ക് കടലകൊടുക്കുന്ന ഹിജഡകൂട്ടത്തെ കണ്ടത്. ആ ഹിജഡകൂട്ടത്തില്‍ അവളെ വ്യക്തമായി കണ്ടു. അവളും തന്നെ കണ്ടു കാണും. അവള്‍ തന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് സംസാരിച്ചാല്‍?? അവളോടൊത്ത് ആരെങ്കിലും കണ്ടാല്‍... .അവളെ ഒഴിവാക്കാ‍ന്‍ വേണ്ടി വേഗം അവിടെ നിന്ന് നടന്നു. ഫോണ്‍ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു.
പിറ്റേന്ന് ഫോണ്‍ ഓണ്‍‌ചെയ്തപ്പോള്‍ മിസ്‌ഡ് കോള്‍ അലേര്‍ട്ടില്‍ ഒരേ നമ്പരില്‍ നിന്നുള്ള അഞ്ച് മിസ്‌ഡ് കോള്‍. അന്ന് ഉച്ചയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ് ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അവളുടെ ഫോണ്‍ കോള്‍.
“ഞാന്‍ വിളിക്കുമെന്ന് പേടിച്ച് ഇന്നലെ ഫോണ്‍ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തതാണല്ലേ...?” അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് എന്ത് മറുപിടി പറയണമെന്ന് അലോചിക്കുമ്പോഴേക്കും അവളുടെ അടുത്ത ചോദ്യവും വന്നു കഴിഞ്ഞു.
“ഷാജിന് എന്നെ പേടിയാണല്ലേ...?” എന്റെ മറുപിടിക്കായി അവള്‍ കാത്തുനില്‍ക്കുക യാണന്ന് തോന്നി..
“അത്... അല്പം പേടിയുണ്ടന്ന് തന്നെ കരുതിക്കോളൂ..” ഞാന്‍ മറുപിടി നല്‍കി. ആ മറുപിടി അവള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചതാണന്ന് തോന്നുന്നു.
“പത്തുപന്ത്രണ്ട് കൊല്ലം മുമ്പ് എന്നെ കണ്ട് ഷാജിനിങ്ങനെ പേടിക്കേണ്ടിവരുമായി രുന്നില്ല ?”
“അതെന്താ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
“അന്ന് ഞാനും നിങ്ങളെപ്പോലൊരു ആണായിരുന്നു...”. അവള്‍ പഴയകാലത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകളിലേക്ക് മടങ്ങിപോവുകയാണോ?
“ഹേയ് അതുകൊണ്ടന്നും അല്ല ഞാന്‍.... ഇന്നലെ റൂമില്‍ എത്തിയിട്ട് കുറേ ജോലിയുണ്ടാ യിരുന്നു...” അവളോടുള്ള ഭയം കൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഞാനവളുടെ മുന്നില്‍ നിന്ന് ഒഴിവായത് എന്നുള്ള സത്യം വെളിപ്പെടുത്തുന്നതില്‍ എന്നിലെ ധൈര്യവാനായ ആണത്തം എന്നെ തടഞ്ഞു.
“കള്ളം പറയേണ്ട... ഞാന്‍ എത്രയോ ആളുകളെ കാണുന്നതാണ് ...പകലിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ ഞങ്ങളെ പേടിക്കുന്നവരെ ഇരുട്ടിന്റെ മറവില്‍ ഞങ്ങളും ഭയക്കുന്നുണ്ട് ... “ അവള്‍ പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുള്‍ ശരിക്ക് മനസിലായില്ലങ്കിലും മൂളി കേട്ടതുമാത്രമേയുള്ളു.
“ഇന്നലെ വസായില്‍ എന്തായിരുന്നു... അവിടാണോ താമസിക്കുന്നത് ?” ചോദിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് അങ്ങനെയൊരു ചോദ്യം ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ലന്ന് തോന്നിയത്. അവളും തന്നോട് താമസ സ്ഥലം ചോദിച്ചാല്‍ അത് പറയാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ?
“ അവിടെഒരു ഡാന്‍‌സിനു വന്നതാ... ഒരു വയസന്‍ ഗുജറാത്തിക്ക് കുഞ്ഞ് ജനിച്ചു . അതിന്റെ ആഘോഷമായിരുന്നു ഇന്നലെ..”
“അപ്പോള്‍ ഡാന്‍സ് ഒക്കെ അറിയാമല്ലേ...?”
“ഒരു വേഷം കെട്ടിയാല്‍ ജീവിതാവസാനം വരെ അത് ആടാന്‍ വിധിക്കപെട്ടവരല്ലേ നമ്മള്‍ മനുഷ്യര്‍... ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഞാനും ഒരു വേഷം എടുത്തണിഞ്ഞു. ഇനി മരണം വരെ ഈ വേഷം അഴിച്ചുകളയാന്‍ പറ്റില്ലല്ലേ?...”
അതിനും ഞാനൊന്നു മൂളിയതേ ഉള്ളു. അവളുടെ ഉള്ളില്‍ അലയടിക്കുന്ന സങ്കട സാഗര ത്തിന്റെ അലയടികള്‍ അവളുടെ വാക്കുകളിലൂടെ എനിക്ക് മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടാ യിരുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ളവരോട് ആദ്യമായിട്ടാണ് സംസാരിക്കുന്നത് എന്നതുകൊണ്ട് എന്തു പറഞ്ഞാണ് അവളുടെ ഉള്ളിലെ വേവ് കുറയ്ക്കാന്‍ കഴിയുക എന്നറിയുകയില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ മൌനം അവലംബിച്ചു.
ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഞങ്ങള്‍ സുഹൃത്തുക്കളായി മാറിയിരുന്നു. സുഹൃത്ത് എന്നതിനെ ക്കാള്‍ അവളെനിക്ക് നല്‍കിയത് ഒരു ജ്യേഷ്ഠന്റെ സ്ഥാനം ആയിരുന്നുവോ?. അല്ലങ്കില്‍ ദുഃഖങ്ങള്‍ പങ്കുവയ്ക്കാന് പങ്കുവയ്ക്കാന് മനസിലെ ഭാരങ്ങള്‍ ഇറക്കിവയ്ക്കാന്‍ പറ്റിയ ഒരാള്‍? അവളെനിക്ക് നല്‍കിയ സ്ഥാനം എന്താണന്ന് എനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല. അവളെനി ക്കൊരു കൌതകമായിരുന്നു. ഇതുവരേയും നേരില്‍ കണ്ടിട്ടും സംസാരിക്കാതെ കടന്നു പോവുകയും ഫോണില്‍ക്കൂടി മണിക്കൂറുകളോണം സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വിചിത്ര ജീവതം നയിക്കുന്നവള്‍. അവളെക്കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ അറിയണമെന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു വെങ്കിലും അതിനുള്ള ഒരവസരത്തിനായി കാത്തിരിക്കാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. അവളൊരു മലയാളിയാണന്നും എട്ടുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് മുംബയിലെത്തിയതാണന്നും മാത്രമേ അവളില്‍ നിന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളു. ഒരു പേക്കിനാവുപോലെ അവള്‍ മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഭൂതകാലത്തിന്റെ എരിഞ്ഞിടങ്ങിയ ഓര്‍മ്മകളുടെ ചാരത്തിനിടയില്‍ കെടാതെ കിടക്കുന്ന ഒരു തീപ്പൊരി അവളുടെ ഉള്ളില്‍ ഉണ്ടാവും. വീണ്ടും അതിനെ ഊതിക്കത്തിക്കേണ്ട എന്നു കരുതിയാണ് അവളുടെ ഭൂതകാലം ചികയാതിരുന്നത്. ഫോണ്‍ ചെയ്യുമ്പോള്‍ നാടിനെക്കുറിച്ചോ വീടിനേക്കുറിച്ചോ എന്തെങ്കി ലും ചോദിച്ചാല്‍ ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് കുറച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് അവള്‍ വീണ്ടും വിളിക്കും. അവള്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും തന്റെ പേര് പറഞ്ഞില്ല. രണ്ടുമൂന്നുവട്ടം ഞാനവളോട് പേര് ചോദിച്ച താണ്.
“ആണായി ജനിച്ചപ്പോഴത്തെ പേര് ഞാനൊരു പെണ്ണായപ്പോള്‍ എനിക്ക് നഷ്ടപെട്ടു പോയി. ഇപ്പോഴെനിക്കൊരു പേരില്ല. പലരും പല പേരുകള്‍ വിളിക്കും. ഇരുട്ടിന്റെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ നിറയുന്ന വൈന്‍ ഗ്ലാസികളോടപ്പം വികാരം ലഹരിയായി പതയുമ്പോള്‍ അവരെന്നെ സ്വപ്ന സുന്ദരിയെന്ന് വിളിച്ച് എന്റെ മാറിലെ സ്ത്രിയെ ഞെരിച്ചുടച്ച് അരക്കെട്ടിലെ പുരുഷനെ വേദനപ്പിക്കും. അവരുടെ കാമം നിറയുന്ന കണ്ണുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍നൃത്തം ആടുമ്പോള്‍ അവരെന്നെ അപസര്സ് എന്ന് വിളിക്കും..രാത്രിയുടെ അരണ്ട വെളിച്ചം പകലിന്റെ പ്രകാശമായി മാറുമ്പൊള്‍ അവരെന്നെ രാക്ഷസിയെന്നും കൂത്തച്ചി എന്നും വിളിക്കും...അപ്പോഴും ഞാന്‍ വിളികേള്‍ക്കും .... എന്ത് വിളിച്ചാലും ഞങ്ങള്‍ വിളികേ ള്‍ക്കും.....” അവളുടെ മറുപിടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. അവളുടെ മനസ് വേദനിപ്പിക്കേണ്ട എന്ന് കരുതി പിന്നീടിതുവരെയും ഞാനവളോട് പേര് ചോദിച്ചില്ല.
വസായ് റയില്‍‌വേ സ്റ്റേഷനിലെ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമുകളെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന നടപ്പാലത്തില്‍ നിന്ന് സ്റ്റേഷനിലെ വൈകുന്നേരത്തെ തിരക്ക് കണ്ടു നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. ഇത്രയും ആളുകള്‍ വസായില്‍ ഉണ്ടോ? പലതരത്തിലുള്ള വേഷക്കാരും ഭാഷക്കാരും മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോള്‍ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ സമയം പോകുന്നത് അറിയില്ല. സന്ധ്യ കഴിയുമ്പോള്‍ റൂമില്‍ ചെന്നുകയറുന്നതാണ് നല്ലത്. തിരക്കുകളിടിയില്‍ സമയം കൊല്ലുമ്പോള്‍ അവളുടെ കോള്‍.
“ഞാന്‍ നാട്ടില്‍ പോവുകയാണ് ...”
“കേരളത്തിലേക്കോ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
“പത്തുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഒരു മടങ്ങിപ്പോക്ക് .... “ അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“വീട്ടിലേക്കാണോ പോകുന്നത് ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
“അല്ല... അവിടെനിക്കാരാണുള്ളത് ? ബന്ധങ്ങളും ബന്ധങ്ങളുടെബന്ധനങ്ങളും പൊട്ടിച്ചെറിയാന്‍ എന്നെ നിര്‍ബന്ധിച്ചവരാണവിടെയുള്ളത് ... പരിഹാസത്തിന്റെ കൈപ്പേറിയ വീഞ്ഞ് എനിക്ക് പകര്‍ന്നുതന്നനാട്ടുകാരെ ഞാനെന്തിന് കാണണം ?...”
“പിന്നെന്തിനാണ് പോകുന്നത് ?”
“ഒരാള്‍ക്ക് എസ്‌കോര്‍ട്ട് പോവുകയാണ്. ഹൌസ് ബോട്ടില്‍ ആലപ്പുഴയുടെ ഭംഗി നുകരാന്‍ പൊകുന്ന അവര്‍ക്ക് രാത്രിയുടെ തണുപ്പില്‍ അവരുടെ ശരീരത്തെ ചൂടാക്കാന്‍ ഞാന്‍ കൂടെ ചെല്ലണമെന്ന് അവര്‍ക്ക് നിര്‍ബന്ധം... നാലുരാത്രികള്‍ക് അറുപതിനായിരം രൂപയാണ് എനിക്ക് വിലയിട്ടിരിക്കുന്നത് ....”
“ആര്‍ക്കാണ് എസ്‌കോര്‍ട്ട് ?”
“അത് നമുക്കറിയേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ? ഇത്തരം ഇടപാടുകളില്‍ വേട്ടക്കാരന് ഇഷ്ടമുള്ള ഇരയെ തിരഞ്ഞെടുക്കാം. ഇരയുടെ വേട്ടക്കാരന് ഇഷ്ടപെടണമെന്ന് മാത്രം.. പക്ഷെ എന്നെ ഇഷ്ടപെട്ടിരിക്കുന്നത് ഒരു വേട്ടക്കാരിയാണ് ...” അവളുടെ പതിഞ്ഞ ചിരി എന്റെ ചെവിക്കുള്ളില്‍ മുഴങ്ങി.
“ എപ്പോഴാണ് പോകുന്നത് ? “
“ഞാനിപ്പോള്‍ വിലേ പാര്‍ലെ സ്റ്റേഷനില്‍ നില്‍ക്കുവാണ്.. പത്തുമണിക്കത്തെ നെടുമ്പാശേരി ഫ്ലൈറ്റിന് ടിക്കറ്റെടുത്തു എന്നാണ് പറഞ്ഞത്..”
“നാട്ടില്‍ ചെന്നിട്ട് വീട്ടുലുള്ളവരെ ഒന്നു കാണാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൂടെ? അച്ഛനെയെങ്കിലും ഒന്നു കണ്ടുകൂടെ.. ഞാന്‍ വേണമെങ്കില്‍ അതിനുള്ള സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്തുതരാം.. നാടുവിട്ട മകന്‍ മരിച്ചിട്ടില്ലന്ന് അറിയുമ്പോള്‍ അച്ഛനെങ്കിലും സന്തോഷമാവില്ലേ?” അതിനുമറുപിടിയായി അവളുടെ ഒരു പരിഹാസച്ചിരിയാണിയാണ് കേട്ടത്.
“മാസാദ്യം അപ്പന്റെ അക്കൌണ്ടില്‍ കിട്ടികൊണ്ടിരിക്കുന്ന പണം കിട്ടുന്നടത്തോളം കാലം ഞാന്‍ ജീവനോടെതന്നെയുണ്ടന്ന് അച്ഛന് മനസിലാക്കാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാവില്ല.“.
ട്രയിനിന്റെ ചൂളം വിളികള്‍ക്കിടയില്‍ എന്റെ ശബ്ദ്ദം അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നു. ഞാനെന്തെങ്കിലും തിരിച്ചു പറയുന്നതിനു മുമ്പ് അവള്‍ ഫോണ്‍ വെച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഓടിപ്പോ രേണ്ടി വന്നു എങ്കിലും അവളിപ്പോഴും വീട്ടിലേക്ക് പണം അയക്കുന്നുണ്ട്. വീണ്ടും അവളിലെ ദുരൂഹതകള്‍ക്ക് ആഴം കൂടുകയാണ്. അവളിലെ അവനെ തിരിച്ചറിയാന്‍ അവള്‍ വരുന്നതു വരെ കാത്തിരിക്കുക തന്നെ. നാലു ദിവസത്തിനു ശേഷം അവള്‍ നാട്ടില്‍ നിന്ന് വന്ന് കഴിയുമ്പോള്‍ വിളിക്കാതിരിക്കില്ല. അവളുടെ വര്‍ത്തമാനകാലത്തിന്റെ പിന്നിലെ ഭൂതകാലം തനിക്കറിയണം. അവളെങ്ങനെ മുംബയില് എത്തിയെന്ന് അറിയണം. ആണായി പിറന്നവന്‍ പെണ്ണായി ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന രസതന്ത്രത്തിന്റെ പൊരുള്‍ തേടിയുള്ള യാത്ര ഇവളില്‍തന്നെ അവസാനിപ്പിക്കണം.
ഞായറാഴ്ച രാവിലെ ഉറക്കം ഉണര്‍ത്തിയത് ഫോണിന്റെ ബെല്ലടി ശബ്ദ്ദമാണ്. അവള്‍ തന്നെ. താനിന്ന് രാവിലെ തിരിച്ചെത്തിയന്ന് അവള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഗൌരവത്തോടെ മൂളിയതെയുള്ളു.
“എന്താണ് ഒരു ഗൌരവം” അവള്‍ ചോദിച്ചു.
എനിക്ക് തന്നോട് കുറച്ച് കാര്യങ്ങള്‍ നേരില്‍ സംസാരിക്കാനുണ്ട്...“ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
“എന്നോട് എന്ത് സംസാരിക്കാനാണ് ... ഫോണില്‍ കൂടി സംസാരിച്ചാല്‍ പോരേ? നിങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള ഒരാള്‍ എന്നെപ്പോലുള്ള ഒരാളോട് സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നത് മറ്റുള്ളവര്‍ കണ്ടാല്‍ ?” അവള്‍ പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തി.
“തനിക്കെവിടെ വരാന്‍ പറ്റുമെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതി....” ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
“ഞാനങ്ങോട്ട് വന്നാലോ?” അവള്‍ ചോദിച്ചു. അതിലെ പരിഹാസം എനിക്ക് മനസിലാവുകയും ചെയ്തു.എന്റെ നിശബ്ദ്ദത തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടായിരിക്കണം അവള്‍ തുടര്‍ന്നു... “ഇന്ന് ഉച്ചയ്ക്ക് ദാദറില്‍ വരാന്‍ പറ്റുമോ?”
“വരാം“ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
“ദാദറില്‍ ഇറങ്ങിയിട്ട് എന്നെ വിളിച്ചാല്‍ മതി...”
ഉച്ചയ്ക്ക് ദാദറില്‍ റയില്‍‌വേ സ്റ്റേഷനില്‍ ചെന്നിറങ്ങിയിട്ട് അവളെ വിളിച്ചു. അവള്‍ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ച് ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചു. ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്യാതെ ഓട്ടോക്കാരന് കൊടുത്തു. അവള്‍ അയാള്‍ക്ക് വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. ഇരുപതുമിനിട്ടോളം സഞ്ചരിച്ചതിനുശേഷം ഓട്ടോ ഒരു ചെറിയ പഴയ ഫ്ലാറ്റിനു മുന്നില്‍ നിന്നു. ഓട്ടോക്കാരന് പണം വാങ്ങി തിരികെപോയി. വീണ്ടും അവളെ വിളിച്ചു. പന്ത്രണ്ടാമത്തെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞു. അടര്‍ന്നു വീഴാന്‍ തുടങ്ങുന്ന മട്ടിലുള്ള കോണിപ്പടിയിലൂടെ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ ഫാറ്റിലേക്ക് ഞാന്‍ നടന്നു. മൂന്നാമത്തെ നിലയിലെ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ ഫ്ലാറ്റിനുമുമ്പില്‍ ഡോര്‍‌ബെല്‍ അടിച്ചു ഞാന്‍ കാത്തു നിന്നു.
(തുടരും....)
8 comments:
വായിക്കാൻ നല്ല രസമുണ്ട്‌...ബാക്കിക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു
അറിയാത്ത അനുഭവങ്ങള്‍ ചാന്തുപൊട്ടുകളുടെ ഓര്‍മകള്‍ മായ്ച്ചുകളയുന്നു. ബാക്കിക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു.
തുടരൂ, നന്നാവുന്നുണ്ട്....
വായിക്കാൻ നല്ല രസം.
ബാക്കി അറിയാന്‍ തിടുക്കമായല്ലോ.
അടുത്ത ഭാഗത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു.....
കാത്തിരിയ്ക്കാന്‍ വയ്യ ഭായ്.
നന്നായിരിക്കുന്നു.
വീണ്ടും വരാം.
Post a Comment